Аскольд і Дзір – паўлегендарныя кіеўскія князі. Па арабскіх крыніцах – славяне, апошнія прадстаўнікі дынастыі Кія, а па дадзеных “Аповесці мінулых гадоў” – варагі, дружыннікі Рурыка. На карысць скандынаўскага паходжання Аскольда і Дзіра сведчаць іх імёны. Некаторыя даследчыкі лічаць, што Аскольд – не імя, а мянушка скандынаўскага варага, або князька, скажонае ад Iskold – ‘халодны, як лёд’. Дзір – рускае вымаўленне распаўсюджанага скандынаўскага імя Цір, што азначае ‘нябесны’, імя міфічнага бога вайны. У пачатку 862 г. накіраваліся ў Візантыю, па шляху занялі Кіеў. У 882 г. былі звергнуты пераемнікам Рурыка Алегам і пакараныя як узурпатары. Многія даследчыкі выказваюць сумневы ў тым, што Аскольд і Дзір былі сучаснікамі і адначасова княжылі ў Кіеве. Аповед пра нейкага Ал-Дзіры захаваўся ў арабскіх крыніцах і малюе яго як самага магутнага са славянскіх князёў.
Браўлін – наўгародскі князь, вядомы сваім паходам у Крым (першая палова IX ст.), дзе ваяваў з хазарамі, прайшоўшы “на чале раці вялікай рускай” ад Судака да Керчы. Як паведамляе “Жыціе Стэфана Суражскага”, яго дружыны захапілі грэчаскія гарады Паўночнага Прычарнамор’я – Корсунь (Херсанес), Сураж (Судак), Корчаў (Керч).
Вадзім Храбры (Адважны) – паўлегендарны наўгародскі князь або старэйшына, які ўзначаліў у пачатку 60-х гг. IX ст. паўстанне супраць варагаў і забіты Рурыкам разам са сваімі “дарадцамі”.
Гастамысл – наўгародскі старэйшына, які кіраваў у Ноўгарадзе да “прызвання варагаў”.
Ібн-Рустэ (канец IX – пачатак X стст.) – арабскі географ і вандроўнік, аўтар “Кнігі каштоўных скарбаў”, якая змяшчае каштоўныя дадзеныя пра народы Усходняй Еўропы, у тым ліку пра звычаі і лад жыцця славян.
Ібн-Фадлан – арабскі вандроўнік і пісьменнік першай паловы X ст. Склаў яркае апісанне свайго падарожжа (921–922) праз Бухару і Харэзм у Волжска-Камскую Булгарыю, у якім змяшчаецца шмат фактычнага матэрыялу аб славянах, русах і іншых народах.
Iбн-Хордадбех – арабскі географ (IX – пачатак X стст.), аўтар першага твора апісальнага характару “Кніга шляхоў і дзяржаў”, у якім маюцца дадзеныя аб усходніх славянах.
Іардан – гоцкі гісторык VI ст. Яго важнейшая праца “Аб паходжанні і справах готаў” змяшчае каштоўныя звесткі па гісторыі старажытных славян, якія дазваляюць даказаць этнагенетычную сувязь славян VI ст. і венедаў і важную ролю славян у гісторыі Візантыйскай імперыі.
Кій – паводле падання “Аповесці мінулых гадоў”, першы князь у палян канца VI – пачатку VII стст., легендарны заснавальнік Кіева і дынастыі кіеўскіх князёў. Вядома, што ён здзейсніў паездку ў Канстанцінопаль і быў з пашанай прыняты імператарам, як мяркуецца, Юстыніянам, заключыў з ім саюз, паводле якога абараняў дунайскія рубяжы Візантыі. На зваротным шляху Кій пабудаваў на беразе Дуная крэпасць Кіявец, але пакінуў яе і вярнуўся ў Кіеў, дзе правіў, па летапіснай легендзе, разам са сваімі братамі – Шчэкам і Харывам – і сястрой Лыбедзь.
Крыў, Радзім, Вятка – легендарныя родапачынальнікі племянных аб’яднанняў крывічоў, радзімічаў, вяцічаў.
Маўрыкій Стратэг – візантыйскі імператар, які ў канцы VI – пачатку VII стст. напісаў трактат па ваенным мастацтве “Стратэгікон”. Галоўнае месца ў ім адводзіцца спосабам вядзення вайны са славянамі, небяспечнымі сапернікамі Візантыі. Трактат утрымлівае каштоўныя звесткі аб ваеннай і грамадскай арганізацыі славян.
Пліній Старэйшы (24–79) – рымскі вучоны, пісьменнік. У сваёй працы “Натуральная гісторыя” паведамляе аб венедах.
Пракоп Кесарыйскі (канец V ст. – каля 562) – найбуйнейшы візантыйскі гісторык. У яго важнай працы “Гісторыя войнаў” утрымліваюцца вельмі каштоўныя звесткі аб старажытных славянах – склавінах і антах.
Рурык – напаўлегендарны варажскі князь (?–879), па летапісным паданні – родапачынальнік рускай княжацкай дынастыі Рурыкавічаў. Звесткі аб ім маюць малаверагодны характар. Магчыма, ён быў запрошаны на княжанне адной з партый, якія ў час усобіц змагаліся за ўладу ў Ноўгарадзе. Па звестках летапісу, Рурык першапачаткова правіў у г. Ладага, затым захапіў уладу ў Ноўгарадзе, зламаўшы супраціўленне часткі наўгародцаў на чале з Вадзімам Храбрым. Некаторыя навукоўцы атаясамліваюць Рурыка з правадыром ваеннай дружыны Рэрыкам дацкім, вядомым сваімі набегамі на заходнееўрапейскія краіны (да 860).
Рурык, Сінявус, Трувор – па летапісных паданнях, тры браты-конунгі, правадыры варажскіх дружын, нібыта запрошаныя “з-за мора” наўгародскімі славянамі на княжанне (862). Па гэтай версіі, Рурык сеў на княжанне ў Ноўгарадзе, Сінявус – у Белавозеры, Трувор – у Ізборску. Хуткая смерць братоў (864) зрабіла Рурыка паўнаўладным кіраўніком наўгародскай зямлі. Некаторыя даследчыкі мяркуюць, што Сінявуса і Трувора не існавала, а звесткі аб іх – вынік няправільна прачытанага летапісцам замежнага тэксту, які паведамляе, што Рурык прыйшоў да ільменскіх славен са сваім домам (сіня-хус) і вернай дружынай (тру-вор). Летапісная легенда пра “запрашэнне” варагаў легла ў аснову нарманскай тэорыі.
Рурыкавічы – дынастыя князёў (кіеўскіх, уладзімірскіх, маскоўскіх) канца IX–XVI стст., нашчадкаў кіеўскага вялікага князя Ігара, які лічыўся, па летапісных звестках, сынам Рурыка. Князі гэтай дынастыі стаялі на чале Кіеўскй Русі (таму ў гістарычнай літаратуры яе часам называлі “Імперыяй Рурыкавічаў”).
Тацыт – рымскі гісторык (I ст.), у сваёй працы “Германія” ўпершыню падае звесткі аб славянах пад імем венедаў.